Historia Postaci

Korporacja EVO nieustannie dazy do polepszenia życia, a także samej metaludzkości. Jedni postrzegają ten cel jako zło wcielone, inni jako błogosławioną misję prowadząca ku lepszemu światu. Nieważne jak na to spojrzeć każdy wielki cel wymaga poświęceń i trudnych decyzji. W jednym z podziemnych kompleksów EVO położonym na pewnej prywatnej wyspie niedaleko Japonii grupa naukowców stawiała właśnie kolejne kroki ku ulepszeniu metaludzi. Był to już ich dziewiąty projekt, a konkretniej – Projekt 9MHA (Meta Human Alpha), w skrócie Projekt 9  lub P9MHA. Nazewnictwo numeryczne zastosowano głównie dla logicznego uporządkowania danych oraz dokumentacji projektu. Był to jak do tej pory najbardziej udany eksperyment biotechnologiczny pracującej grupy. Nad całym zespołem oraz kompleksem czuwał wyznaczony przez głównego prezesa EVO człowiek imieniem Edward Ashford. Kiedy rozpoczynano prace nad Projektem 9  Edward był bardzo młody jak na swoje stanowisko, miał zaledwie 20 lat, jednakże jego sukcesy w korporacji i, jak do tej pory, niezachwiana lojalność szybko pozwoliły mu piąć się ku górze. Zastąpił on poprzedniego nadzorcę – Stevena Stewarda, który popełnił samobójstwo w swoim biurze. Oficjalnie była to głęboka depresja i uzależnienie od alkoholu. Nieoficjalnie, jednak powodem była jego córka. Dziewczynka cierpiała na nieuleczalną, śmiertelną chorobę, przez co ojciec, podpisawszy uprzednio odpowiednie dokumenty, wcielił ją do Projektu 8. W desperacji rozkazał zastosować niesprawdzone wcześniej środki, w tym zmodyfikowanego wirusa. Z początku wszystko szło świetnie, niestety niestabilność zastosowanych metod i efekty uboczne wszczepionego wirusa sprawiły, że dziewczynka  wkrótce przestała być jego córką, a zmieniła się w groteskowy twór ledwie przypominający człowieka. W przebłyskach świadomości wołała swojego ojca głosem pełnym płaczu. Ten dźwięk oraz fakt, że musiał osobiście wydać polecenie jej zabicia sprawiły, że psychika Stewarda nie wytrzymała. Mimo wszystko z tego nieudanego eksperymentu zespół wyniósł wiele ciekawych wniosków.

Niedługo po zamknięciu P8MHA ruszony z projektem 9. Tym razem obiektem stał się sztucznie stworzony człowiek, wyhodowany specjalnie dla projektu.  Już podczas 9 miesięcznej inkubacji płód był genetycznie modyfikowany i ulepszany. Po narodzinach rozpoczęły się kolejne etapy badań i eksperymentów. Dziecko od najmłodszych lat szkolono i przystosowywano do wyznaczonego zadania – bycia idealnym żołnierzem. Niestety już we wczesnych latach nastoletnich wykryto, że obiekt cierpi na zaburzenia snu, które później przekształciły się w bezsenność. Był to, jednak mały skutek uboczny biorąc pod uwagę cały projekt i zdecydowanie najmniejszy jeśli spojrzeć na poprzednie projekty. Ashford otoczył obiekt 9 specjalną opieką choć niektórzy naukowcy odradzali mu przywiązywanie się do chłopca. Edward, jednakże wiedział, że każde dziecko potrzebuje ojca, a przynajmniej ojcowskiej figury. Może, to właśnie dzięki temu obiekt 9 nie wykazywał żadnych innych psychicznych zaburzeń poza insomnią. Ashford nazwał chłopca Alexander, choć tylko on wołał go po imieniu. Dla reszty grupy był "Dziewiątym", "Dziewiątką",  lub "P9MHA". Traktując go jak własnego syna Ashford wymusił na zespole odpowiednie wychowanie obiektu. Znaczyło to mniej więcej tyle, że starano się mu zapewnić choć cząstkę normalnego dzieciństwa. Edward argumentował to zaburzeniami psychicznymi poprzednich obiektów i wskazywał na ich sterylne, zimne wychowanie. Paru lekarzy poparło go wynikami swoich badań tak więc góra EVO zgodziła się na taki przebieg wychowywania obiektu 9. Czasami pozwalano mu się nawet bawić z dziećmi naukowców, których rodziny ze względów bezpieczeństwa musiały mieszkać na wyspie. Na szczęście obyło się bez większych incydentów. Alexander, czy też No. 9 w wieku 20 lat był już świetnie wyszkolonym żołnierzem. Miał też za sobą parę misji w terenie, otwarta polityka co do jego szkolenia okazała się owocna, a wyniki zadowalające szefostwo EVO. Pomagał w tym fakt, że Alexander wyglądał zupełnie jak człowiek, co w porównaniu do większości poprzednich prototypów było znacznym osiągnięciem. Głównym zadaniem dziewiątego było branie udziału w misjach zabezpieczających i tzw. "czystkach", czyli sprzątaniu po nieudanych eksperymentach lub projektach, które wymknęły się z pod kontroli. Przyszło mu więc mierzyć się z niebezpieczeństwami zarówno magicznymi jak i biologicznymi. Hordy zarażonych wirusem metaludzi, czy też zmutowanych zwierząt łaknących krwi stały się dla niego chlebem powszednim, a sceny wyjęte żywcem z najgorszych horrorów sprawiły, że stał się chłodny zaś ludzkie życie zaczął przeliczać pod kątem użyteczności jednostki. Dla EVO liczyły się wyniki, ale nie uszły ich uwadze epizody niesubordynacji No.9, które zdarzały mu się od czasu do czasu, kiedy uważał, często słusznie, że jego rozwiązanie jest lepsze od narzuconych mu rozkazów. Zauważono także, że Dziewiąty zdaje się patrzeć na niezmodyfikowanych ludzi nieco z góry, ale jego zachowanie nie było na tyle ekstremalne by zacząć się nim przejmować. Szczególnie, ze dalsze szkolenia przebiegały bez przeszkód.

Jak trafił do Berlina pod przykrywką Shadowrunnera? Otóż okazało się, że Projekt 6, jedyny zdolny do działania obiekt prócz obiektu 9, zaginął gdzieś w okolicach Berlina, kiedy zestrzelono transportujący go śmigłowiec. Projekt 6 był bardzo podatny na napady agresji tak więc zaraz po katastrofie wpadł w szał zabijając pozostałych przy życiu członków załogi i grupę zorganizowanych najemników, która najwyraźniej chciała przechwycić transport. Z czyjego polecenia nie wiadomo. Zaraz po tym zniknął, a nadajnik wszczepiony pod jego skórę przestał działać, możliwe, że w wyniku obrażeń po katastrofie choć niektórzy twierdza, że mógł sam go sobie wyciągnąć. Niemniej No. 9 został wyznaczony do odnalezienia obiektu 6, rozkazy były jasne: znaleźć, zabezpieczyć i przygotować do ekstrakcji lub w wypadku braku innej możliwości zabić i pozyskać materiał genetyczny, a najlepiej ciało, do badań.

EVO zapewniło No. 9 odpowiednie, fałszywe ID oraz właściwe schronienie w Bleischwerland, gdzie oficjalnie miał pracować jako kolejny ochroniarz fabryki i okolicznych enklaw mieszkalnych.  Aby lepiej zrozumieć świat Shadowrunnerów szybko znaleziono mu odpowiednie zlecenia. Wszystkie z nich zakończyły się mniejszym lub większym powodzeniem, a No. 9 znacznie bardziej zaczęło się podobać, kiedy sam był sobie panem zaś w zasięgu ręki miał świat tętniący życiem. Kontakt z EVO został ograniczony do minimum, aby zapewnić mu jak najlepszą anonimowość i zapobiec wykryciu jego prawdziwej tożsamości. Wykrycie równało się bowiem niemal pewnej śmierci, jeśli nie z rąk pozostałych Shadowrunnerów, to na pewno z powodu korporacyjnych gończych psów, które będą chciały przechwycić lub zniszczyć eksperyment EVO. Powierzona mu misja mogła okazać się najtrudniejszą w jego życiu, szczególnie, że miał coraz mniejszą ochotę wracać pod skrzydła EVO na poprzednich warunkach.

Nadzorca Projektu 9, który traktuje No. 9, Alexandra jak własnego syna. Wysokie stanowisko w EVO pozwala mu załatwić wiele. Mężczyzna w wieku 45 lat o poznaczonej zmarszczkami twarzy, ale postawnej budowie ciała. Zazwyczaj ciepły i opanowany potrafi, jednak podejmować decyzje, które muszą zostać podjęte bez względu na okoliczności etyczne. Podczas swojej kariery widział wiele trupów, a przynajmniej po połowie z nich wspiął się w trakcie awansowania w EVO. Mimo wszystko jest w stanie w ostateczności zaryzykować całą swoją karierę oraz życie dla Alexandra.



Jedyny zdolny do służby prototyp, nie wliczając No. 9. Skuteczny żołnierz oraz zabójca. Nie posiada ani jednego włosa na całym swoim ciele, które wygląda jak u osoby poparzonej, jest to efekt uboczny przyjmowanych eksperymentalnych wzmacniaczy. Z tego powodu niemal zawsze stara się zakryć swoje oblicze pod maską lub hełmem i nie rozstaje się ze swoim kombinezonem. Jeśli zaś musi to zrobić, ubiera się szczelnie od stóp do głów. Lata eksperymentów sprawiły, że stał się bardzo agresywny i miewa napady szału. Dlatego też EVO nigdy nie stosowało go w polu bez odpowiednich środków ostrożności typu obręcz posłuszeństwa czy mocne środki obezwładniające. Często nieposłuszny, woli pracować sam. Podejrzewa się, że nienawidzi wszystkich, w szczególności ludzi, którzy mu to zrobili. Co interesujące, bardzo kocha zwierzęta, a te, mimo jego wyglądu i agresywnych zapędów zdają się czuć dobrze w jego towarzystwie.